Σαββατοκύριακο εκτός Αθηνών για να πάρουμε μια ανάσα, για να ξεφύγουμε λιγάκι και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, προκειμένου να βγάλουμε είς πέρας την εβδομάδα που έρχεται στη δουλειά... και κυρίως τις εβδομάδες - που ειναι πολλές και μου φαίνονται πολύ περισσότερες - μέχρι την πολυπόθητη και πολυαναμενόμενη καλοκαιρινή άδεια.

Ο Ιούλιος άλλωστε ειναι ιδανική εποχή για διακοπές, έστω και σε mini version. Τυχεροί όμως όσοι παίρνουν την άδεια τους τον Ιούλιο ...Λιγότερος και καλύτερος κόσμος όπου και να πας, καλύτερη εξυπηρέτηση παντού, καλύτερο φαγητό...και πολλές φορές πολύ καλύτερος καιρός απο ότι τον Αυγουστο, που συνήθως έχει μελτέμια.

Οι μέλισσες ωστόσο ειναι παντός καιρού και κυρίως το καλοκαίρι ειναι στα φόρτε τους. Με το "καλώς ήρθατε" λοιπόν δεχθήκαμε επίθεση απο τη μια και μοναδική μέλισσα, που ήταν στην παραλία. Και όταν λέω δεχθήκαμε, εννοώ ότι η μέλισσα τα είχε βάλει με τον ΝΙκολα μου, τόσο πολύ μάλιστα που μπήκε μέσα απο την μπλούζα του και τον τσίμπησε. Ξαφνικά λοιπόν το παιδί άρχισε να ουρλιαζει απο το τσίμπημα και απο τον πόνο, που αφήνει το κεντρί της μέλισσας.

Δεν με έχει τσιμπήσει ποτέ μέλισσα και πραγματικά ευχόμουν να είχε τσιμπήσει εμένα και όχι το παιδί μου. Ευτυχώς δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας και δρασαμε ταχύτατα, βγάζοντας το κεντρί προκειμένου να μην εισχωρήσει το δηλητήριο πιο μέσα. Απο εκείνη τη στιγμή και μετά ο Νικόλας ήταν σαν να μη συνέβη τίποτα. Το ξεπέρασε σε χρόνο dt, τόσο που τον παρακαλούσα να βγει απο τη θάλασσα, για να του βάλω πάνω στο τσίμπημα κρέμα με κορτιζονη, για παν ενδεχόμενο. Να το ξέρετε αυτό... σε περίπτωση τσιμπηματος απο μέλισσα, πρέπει να βγάλετε το κεντρί, να βάλετε κρέμα με κορτιζονη και να δώσετε στο παιδι και ένα αντισταμινικο φάρμακο, για καλό και για κακό. Η αμμωνία δεν κάνει τίποτα... και εγώ τώρα τα έμαθα αυτά, μη νομίζετε. Όταν παθαίνεις, μαθαίνεις. 

Και κοιτούσα το παιδί μου, πόσο ζωηρό και χαρούμενο ήταν, μετά το τσίμπημα ...Και λέω "για φαντάσου να το είχαμε πάθει εμείς αυτο"...θα γκρινιάζαμε δίχως αύριο. Τα παιδιά όμως έχουν φοβερή δύναμη και δεν χάνουν το κέφι τους για ψιλΟπράγματα. Τα παιδιά δεν θυσιάζουν τον χρόνο τους και το παιχνίδι τους, επειδή κατι πήγε για λίγο να τους χαλάσει τη διάθεση. Το ξεπερνουν και πηγαίνουν παρακάτω. Τόσο απλά.

Οπως το παιδάκι που ήταν στη διπλανή ομπρέλα και μου εκανε φοβερή εντύπωση. Ήταν περίπου δυο ετών, φορούσε την πιπίλα του και είχε το χεράκι του στον γύψο! Και αν το βλέπατε, πραγματικά θα τα χάνατε με το κέφι του και με την όρεξη, που είχε για αδιάκοπο παιχνίδι. Συμπεριφερόταν λες και ο γύψος στο χέρι του ήταν κάτι παρά πολύ φυσιολογικό, λες και ήταν φυσική του προέκταση και λειτουργούσε εντελώς -μα εντελώς- φυσιολογικά.

Απίστευτη δύναμη, σας λέω, τα μικρά! Παραδίδουν μαθήματα δύναμης και αισιοδοξίας σε εμάς τους μεγάλους και -υποτίθεται- ώριμους. Φανταστείτε και φέρτε για λίγο τον εαυτό σας στη θέση του παιδιού με τον γύψο καλοκαιριάτικα. Πόσα νεύρα θα είχατε και πόσο πολύ θα βρίζατε την τύχη σας για το "κακό" που σας βρήκε!

Συμπέρασμα 1: Πάρτε παράδειγμα απο τα παιδιά σας και μην αφήνετε τίποτα όχι τόσο σημαντικό να χαλάσει τη διάθεση σας.

Σύμπερασμα 2: Προσπαθήστε -έστω και με το ζόρι- αρχικά να κάνετε κάτι διαφορετικό για να ξεφύγετε έστω για λίγο από τη ρουτίνα σας. Ειναι τόσο ευεργετικό και για την ψυχή και για το σώμα σας!



Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!